Ik lig in mijn bikini op ons balkon. Vandaag is het verboden om ook maar een stap buiten de deur te zetten. Demonstranten worden namelijk hardhandig met traangas van de straat afgeveegd. Het is 1 mei, de dag van de arbeid. In Turkije wordt deze dag altijd feestelijk gevierd. Behalve in Istanbul dan. Ik hoor een knal en zie een rookwolk boven de stad verschijnen.*
Een meisje van ongeveer twintig kijkt me aan alsof ik van buitenaardse afkomst ben. ,,I would like to have a receipt of the payment.” Zeg ik luid en duidelijk. Mijn computer is gecrasht, maar gelukkig hebben ze hem in deze winkel gemaakt. Alleen wil ik nu wel gewoon een bonnetje hebben. Het meisje kijkt me aan alsof de vertaling van mijn woorden ergens in het magazijn ligt. Het papiertje ligt op de toonbank, dus ik wijs ernaar. Heftig schud het roodharige meisje met haar hoofd. ,,Dat mag ik dus niet hebben?” Denk ik verrast. Dan maar over op Turks. Oftewel gebarentaal en twee woorden. Ik pak het bonnetje en zeg: ,,Bir” (een). Daarna doe ik een kopieerapparaat na inclusief de geluiden. Triomfantelijk houd ik het papiertje omhoog en zeg: ,,iki” (twee). Oké, dit is gênant, maar het is nu toch overduidelijk wat ik wil? De caissière doet echt haar best, maar ze begrijpt het nog steeds niet. Ik zucht even diep en wrijf over de schram die mijn neusbrug siert. ,,Hoe ben ik ook alweer in deze situatie terechtgekomen?”
,,Je bent hier pas een goede journalist, wanneer je een paar keer in de gevangenis hebt gezeten.” Ik zit met twee Duitse meiden in de kantine en we praten over Turkije. Melanie is al vier maanden in deze mooie stad, dus ze weet veel te vertellen. Ik wil Istanbul begrijpen. Maar toch snap ik er niet veel van. Weinig persvrijheid in Turkije? Ik dacht juist dat ze zo modern en open waren! De Turken die ik hier tegen ben gekomen in ieder geval wel! We moeten nog een tijdje wachten voor de volgende les begint, dus laat ik mijn belevenissen van de afgelopen week de revue passeren.
AAAAHJAAHAA, ik word wakker van een immens hard geluid. Ik zit rechtop in mijn bed en weet een halve seconde even niet meer waar ik ben. Maar dan dringt het tot me door. Ik ben in Istanbul en dat geluid, komt uit de luidsprekers van de minaretten. De opkomende zon wordt verwelkomd. Het lijkt alsof ik hier al een tijdje zit, maar het is eigenlijk nog maar vier dagen geleden dat ik in deze bijzondere plaats ben aangekomen.