Een meisje van ongeveer twintig kijkt me aan alsof ik van buitenaardse afkomst ben. ,,I would like to have a receipt of the payment.” Zeg ik luid en duidelijk. Mijn computer is gecrasht, maar gelukkig hebben ze hem in deze winkel gemaakt. Alleen wil ik nu wel gewoon een bonnetje hebben. Het meisje kijkt me aan alsof de vertaling van mijn woorden ergens in het magazijn ligt. Het papiertje ligt op de toonbank, dus ik wijs ernaar. Heftig schud het roodharige meisje met haar hoofd. ,,Dat mag ik dus niet hebben?” Denk ik verrast. Dan maar over op Turks. Oftewel gebarentaal en twee woorden. Ik pak het bonnetje en zeg: ,,Bir” (een). Daarna doe ik een kopieerapparaat na inclusief de geluiden. Triomfantelijk houd ik het papiertje omhoog en zeg: ,,iki” (twee). Oké, dit is gênant, maar het is nu toch overduidelijk wat ik wil? De caissière doet echt haar best, maar ze begrijpt het nog steeds niet. Ik zucht even diep en wrijf over de schram die mijn neusbrug siert. ,,Hoe ben ik ook alweer in deze situatie terechtgekomen?”

Lees verder →