Vol spanning zaten Esther, Lisanne en ik in het vliegtuig. Druk te praten over onze verwachtingen en de moeilijke Turkse woorden, want geen van ons had deze plek eerder gezien. Toen de landing werd ingezet verdrongen we ons voor het raampje om naar de miljoenen lichtjes beneden te kijken.
Eenmaal in de aankomsthal scande ik de onbekende gezichten en las de naambordjes die vragend naar ons werden opgestoken. We zouden namelijk opgewacht worden door een Turkse student van dezelfde universiteit waar wij gaan studeren. Ik had foto’s van hem gezien, dus wist ongeveer hoe hij er uit zag. Uitbundig zwaaiend liep ik op een Turk af die sprekend op onze buddy leek, maar het was hem eigenlijk niet. Awkward!
Na een telefoontje werd pijnlijk duidelijk dat deze aardige jongen op een ander vliegveld stond te wachten in het Europese gedeelte. Wij stonden in het Aziatische gedeelte, dus zat er een afstand van ongeveer vijftig kilometer tussen ons in! Wat een miscommunicatie.
Nog beduusd van de reis stapten we een bus in, een andere keus hadden we niet. ,,Nu kunnen we wel een groot gedeelte van de Aziatische kant zien.” Dacht ik blij. Alleen jammer dat het donker was en de hele reis over een snelweg ging.
Na de, rit kon buddy Mertcan ons eindelijk verwelkomen in Istanbul. Hij was opgelucht dat we veilig waren aangekomen. Hij bracht ons naar zijn woning, waar we onze eerste Turkse maaltijd nuttigden. Turkse pizza en kebab. Omdat hij voor zijn werk foto’s moest maken in een discotheek, vroeg hij of we mee wilden. De nieuwsgierigheid won het van de vermoeidheid, dus riepen we evet! (ja). Deze jolige turk deed eerst een snelcursus oversteken met ons. ,,When I run, you run. When I stop you stop.” Riep hij over de voorbij zoevende auto’s heen, terwijl hij het op een lopen zette. Na deze traumatische ervaring stapten we in een gele taxi op weg naar de discotheek. Dit bleek een hele chique tent te zijn. Toen ik de gouden trap omhoog liep dacht ik bij mezelf: ,,Misschien had ik me toch moeten omkleden.” Maar ondanks dat, werd het heel gezellig.
De volgende dag gingen we naar het appartement dat de komende maanden onze thuisbasis zal zijn. Toen Mertcan ontdekte in welk gedeelte van de stad we zouden gaan wonen, keek hij een beetje zuur. ,,It’s not very save you know.” Uiteindelijk hebben Lisanne, Esther en ik de kamer wel genomen want, we hoeven maar een klein stukje te lopen om de bus naar de universiteit te pakken, we zitten midden in het centrum en daarbij hebben we een terras met grandioos uitzicht! Mertcan keek al iets minder zuur toen hij de omgeving had gezien. Dus geen zorgen paps en mams!
We delen de bovenste verdieping met een meisje uit Oostenrijk. Ze woont hier als sinds oktober, dus ze weet alle leuke plekjes van Istanbul te vinden en neemt ons graag mee.
Ik was helemaal blij met mijn kamer. Deze heeft grote ramen, met geweldig uitzicht over de stad. Maar op dit moment ben ik iets minder blij, want hier linksonder bevindt zich een moskee! En de muezzin, die gast die zingt, schreeuwt de longen uit zijn lijf. Of misschien is het een bandje. Terwijl ik luister naar het gezang denk ik aan de rest van de dagen die we hier doorbrachten. Ik moet eigenlijk niet zeuren om dat geluid. Alles wat ik tot nu toe heb meegemaakt is nieuw, apart en leuk. De dagen na aankomst zijn we al verdwaald in de stad, hebben we Turkse dingen gegeten en de oudste hamam van Istanbul bezocht! Daar hebben we een heel pijnlijke massage ondergaan en zijn we van top tot teen geschubd. Vanavond gaan we naar een feestje met Mertcan, zondag staat een bezoek aan de bazaar gepland en maandag begint de school. Heel benieuwd wat ik verder ga beleven! Terwijl de muezzin, of het bandje is gestopt probeer ik weer te slapen. In de verte hoor ik de andere moskeeën in de stad nog even doorgaan.
Ach, het heeft wel wat zo’n gezellig achtergrondmuziekje.

Liefs,
Sanne

Ps:  Ik heb een nieuwe Turkse telefoon. Het nummer daarvan is: 00905367761184