Heey allemaal!

Mijn vorige bericht was een paar dagen geleden, maar er zijn ondertussen al heel veel dingen gebeurd. Ik zal even kort proberen uit te leggen wat we allemaal beleeft hebben, anders wordt het misschien een beetje te langdradig:
 In Nairobi zouden we opgehaald worden om naar kitui te gaan. We wisten alleen dat dit woensdag zou gebeuren maar niet hoelaat. Gelukkig hadden we het nummer van Mary (een van de zusters die ons op zou halen) dus toen we woensdag zelf nog niets hadden gehoord, heb ik haar opgebeld. Na een tijdje kreeg ik haar aan de telefoon en ze begon enthousiast een langdradig verhaal op te hangen waaruit ik op kon maken dat de auto stuk was waarmee ze ons op zou moeten halen! Jammer maar helaas zouden we nog een dag in Nairobi moeten blijven. Omdat het te laat was om nog de stad in te gaan hebben we ons heel erg zitten vervelen. Het regende ook dus we konden niet meer in de tuin zitten zoals we die dag ervoor hadden gedaan.

De volgende ochtend kreeg ik een smsje (hoe modern) van de zuster dat we zaterdag pas opgehaald konden worden! Hier hadden we dus echt geen zin in dus we zeiden dat we dan wel zelf met de bus naar kitui zouden komen. Ondertussen waren Bart-Jan en Leonoor (twee mensen die we kennen via de zomerweek van jongeren en missie) ook aangekomen in het guest house! Ze zouden hier ook overnachten en dan doorreizen naar Kisumu waar hun project is. Na een prettig weerzien raapten Teuntje en ik onze kleren(zooi) bij elkaar om in een matatu af te reizen naar Kitui! Voor de mensen die niet weten wat een matatu is volgt hieronder een beknopte beschrijving:
Een matatu is een mini busje waar mensen in vervoerd worden die van de ene plaats naar een ander plaats toe willen. De chauffeur van dit vehikel heeft nog nooit ook maar enigszins van het woord verkeersregels gehoord. Hij rijdt overal zo hard als hij kan. Wanneer er iets of iemand in de weg staat wordt er alleen keihard getoeterd zonder de snelheid ook maar enigszins aan te passen. Een matatu rijdt pas weg als hij vol is. Er moeten dus zo veel mogelijk mensen verzameld worden die naar dezelfde plaats toe willen. Je begrijpt dat dit dus enige tijd zou kunnen duren (Gelukkig was de matatu al bijna vol toen wij in stapten). Daarnaast is het belangrijk om te weten dat je in een matatu het raampje niet te ver open kan doen. De weg is nogal stoffig en het is dus niet zo fris om dat allemaal in je ogen en mond te krijgen. Een matatu kan nooit vol genoeg zijn. Onderweg kan het zomaar gebeuren dat de deur al rijdende open gegooid wordt waarna er een vrolijke man de wagen in springt en comfortabel bij iemand op schoot gaat zitten. Wanneer je bij de deur zit en niet voorbereid bent op zulke verassingen (ik dus) klem je dan goed vast aan de daarvoor bestemde stangen anders kan het zo zijn dat je uit de wagen valt. Eenmaal in de bergen krijg je het gevoel in een achtbaan te zitten omdat het voertuig op volle snelheid de bergen op en af rijd. Op wegen waar de weg vol kuilen en stenen zit, wordt je zo door elkaar geschud zodat je vanzelf de slappe lach krijgt.
Na deze geweldige reis van 3 uur kwamen we eindelijk aan in kitui. Even dachten we dat zuster Mary er nog niet was, maar toen zagen we een klein vrouwtje in een wagen zitten die uitbundig naar ons begon te zwaaien. We brachten onze spullen naar haar auto toe en we reden weg. Deze vrouw (en alle mensen die ik tot nu toe in Kitui heb zien rijden) deed niet onder qwa rijstijl voor een matatu busshauffeur. Vol gas, scheurden ze over de wegen heen. Algauw kwamen we aan bij een soort bungalowpark waar verscheidene huisjes stonden. Dit wordt ons onderkomen voor de komende 6 maanden! We waren maar wat blij met het zien van de douche, wc en de slaapkamer. Naast ons zitten ook nog twee Nederlandse meisjes (Stephanie en Kim). Ze zitten op hetzelfde project als ons dus ze hebben al veel leuke dingen met de kinderen gedaan. Ze zijn hier nog voor drie weken en daarna gaan ze weer weg. Maar gelukkig hebben ze genoeg tijd om ons Kitui te laten zien. Er is hier net een nieuwe supermarkt gekomen waar ze echt alles hebben (waarom heb ik al die flessen shampoo mee genomen?!) Nadat we ongeveer onze hele uitzet gekocht hadden in die supermarkt, gingen we eenmaal terug onze kamers maar eens installeren. ’s Avonds hebben we gegeten met Kim en Stephanie in het cafe/restaurantje dat bij deze bungalows hoort. Er zitten hier ook andere mensen, maar die zijn hier meestal maar voor korte tijd voor vakantie of zakenreis. Stephanie en Kim vertelden dat ze wisten dat ik allemaal spullen voor Bart meegenomen had. Ze kenden die groep waarmee hij was ook wel, dus dat was vet handig (Voor de mensen die dit niet snappen: Bart is iemand die in Aalsmeer woont en die zit toevallig nu ook in Kitui. Ik heb wat spullen voor hem meegenomen van thuis.) De volgende morgen hebben we even ontbeten in hetzelfde restaurant/cafe. Daarna werden we opgehaald door zuster Pascal, om ons naar het tehuis te brengen. Eenmaal daar renden er heel veel kinderen op ons af. Verbaast bleven ze halverwege stilstaan toen ze doorhadden dat we Kim en Stephanie niet waren. Daarna kwamen de brutaalste toch naar voren om ons een high-5 te geven. De rest volgde al snel. We werden toen even rondgeleid door de zusters in het tehuis. Buiten zijn we met zijn allen in de zon gaan zitten waarna iedereen zich voorstelde. Dit deden ze op een zeer beleefde manier waar ze in Nederland nog wel iets van kunnen leren. Ook allemaal in het Engels wat voor sommige kinderen toch best moeilijk is. Toen iedereen klaar was met voorstellen kwam Kim er aan. Op vrijdag heeft ze eigenlijk vrij, maar ze had Kassahoen (sorry als ik het verkeerd schrijf) en Martin mee genomen. (dat zijn twee mensen van de groep waar Bart ook bij zit). De kinderen begonnen allemaal voor ons te dansen en te zingen wat ze erg goed deden! Ze hebben ons de rivier laten zien met rotsen er in, daarna gingen we met zijn allen eten (bonen met maïs). Daarna gingen ze weer allemaal dansen en zingen (dat doen ze geloof ik hier de hele dag).
’s middags zijn we weer op huis aan gegaan, waarna we even wat gedronken hadden in een cafetje in Kitui.’s Avonds gingen we met de taxi naar een restaurantje toe waar we pizza gegeten hebben met de groep van Bart. Ik kon toen eindelijk zijn foto’s en lenzen overhandigen. We werden weer terug gebracht door twee leuke Engelse mensen die we ook in dat restaurant ontmoet hadden.
De volgende ochtend (vandaag) hadden we vrij. Vanavond gaan we naar een feestje ergens in een hotel en daarna naar een of andere discotheek hier. Ik ben benieuwd!

Liefs,
Kawati

Ps: Iedereen hier heeft malaria!! :-s..
Kim zelfs 2x Dus ik denk dat ik er ook een keer aan moet geloven….
Ps: We hebben onze Kikamba naam al!  (vooral omdat ze de naam van Teuntje niet uit kunnen spreken) Teuntje heet nu Mwende (iemand die geliefd is) Ik heet nu Kawati, dat betekend iemand die ze nodig hebben.
Ps: Een jongen die naast me in het internetcafe zit zei dat jambo kila mtu betekend: hallo allemaal.