Heey allemaal!

Vorige week dacht ik nog: ‘Als we eenmaal aan het werk zijn in het tehuis zullen er wel steeds minder interessante dingen gebeuren’. Natuurlijk is alles wat je hier beleefd leuk en anders. Maar langzamerhand zul je er toch aan gaan wennen. Eens in de twee weken een berichtje achterlaten is daarom wel voldoende. Natuurlijk zal dit na verloop van tijd ook wel het geval zijn, maar nu is er al zo veel gebeurd dat ik het gewoon even moet opschrijven!
De vorige keer had ik geschreven dat we zaterdag naar een feestje in een hotel zouden gaan en daarna naar de River Side (discotheek). Er waren veel mensen op de party in het hotel afgekomen. Na even gezellig wat gedronken te hebben (ja Astrid het bier zit hier gewoon in een flesje en word niet eerst voorgekauwd door oude vrouwtjes) gingen we naar de River Side toe. Van tevoren was ik al goed ingelicht. Dus telefoon en geld niet in je zak laten zitten (in je bh dan maar) en uitkijken voor Kenianen die met je willen dansen. Binnen werd dat wel uitbundig gedaan (Dansen kunnen ze echt goed hier) Ik probeerde (voorzover dat kon) die Kenianen na te doen. De (zweet)lucht die er hing was niet als prettig te ervaren maar na verloop van tijd rook je dat toch niet meer. Gelukkig waren we met een hele groep, want ik denk niet dat Teuntje en ik er met zijn tweeën heen kunnen gaan, omdat ze een beetje handtastelijk zijn allemaal.

Zondag gingen we weer naar het hotel om even te zwemmen en onze buik en benen ook een beetje bij te laten bruinen.

Maandag zijn we naar het tehuis gegaan. We hebben geprobeerd de kinderen wat Nederlandse liedjes te leren, maar de liedjes die ze zelf kunnen zijn eigenlijk veel mooier en daar dansen ze ook zo leuk bij. Tussen de middag gingen we kederrie eten (bonen en maïs). Volgens mij eten ze dat altijd tussen de middag. Na het eten deelden we ook ballonnen uit wat ze erg leuk vonden. Met stiften hebben ze er leuke dingen op getekend. Bart, Kas en Jorik kwamen ook nog even langs om een hek te maken bij het tehuis. We hebben ze daarna uitgezwaaid, want ze gingen naar Mombassa toe en daarna alweer terug Nederland. Aan het eind van de middag gingen we weer naar ons huisje toe en ‘s avonds hebben we oegali gegeten. Dat is een soort gestampte en gekookte maïs. Je kunt er leuke ballen van draaien. We gingen vroeg naar bed want de volgende ochtend zouden we vroeg (6 uur!) opgehaald worden om scholen voor de kinderen te gaan bezoeken. De kinderen die nu in het tehuis zitten, zijn er al een jaar. Als de kinderen een jaar bij ons gezeten hebben, worden ze naar school toe gestuurd waarna er weer een volgende groep straatkinderen komt die eveneens een jaar blijven. Het is nu bijna grote vakantie hier. Dus na de vakantie moet er een nieuwe school gevonden zijn voor elk kind.

Dinsdag waren we dus al vroeg uit de veren. We werden opgehaald door zuster Pascal en de huismoeder Veronica. We hadden ook een buschauffeur die ons de hele dag zou rondrijden. Het duurde 3 uur voor we eindelijk bij de eerste school waren. Daar gingen de zusters praten met de directeur of er nog plaats was voor een paar kinderen in ons tehuis. Jammer genoeg zat die school vol en dus konden er geen kinderen van het tehuis meer bij. Ik dacht: ‘Hallo, zijn we voor dit gesprek helemaal hier naartoe gereden?! Maar we moesten ook nog twee kinderen ophalen die vorig jaar in het tehuis verbleven omdat ze op de straat leefden. Ze zitten daar nu op school en het was goed om te horen dat ze goed hun best deden! We haalden deze kinderen op omdat ze in de vakantie in het tehuis zullen slapen omdat ze niet naar huis toe kunnen. Toen dit afgehandeld was, gingen we naar de tweede school. Hier hebben de zusters ook even gepraat met de directeur. Wat er gezegd werd dat weet ik niet want, ik ben nog niet zo goed in swahilli. Toen hebben we nog een lange afstand afgelegd naar de derde school. Dit was een technische school geloof ik. Ze hadden een garage waar ze aan auto’s konden sleutelen een ruimte voor houtbewerking en ook nog een ruime voor de meiden waar allemaal naaimachines stonden. (Heel geëmancipeerd) De directeur sprak Engels dus ik kon verstaan dat er genoeg ruime was voor een paar van onze kinderen. De laatste school die we bezochten was dichtbij de grens van Tanzania. Ik dacht dat we misschien de Kilimanjaro konden zien dus keek ik hoopvol uit het raampje. Maar in plaats van de Kilimanjaro zagen we giraffen en zebra’s! (ook niet verkeerd) Deze school was heel erg groot en hier haalden we ook weer wat kinderen op die vorig jaar in het tehuis verbleven. Op deze school hebben we lang moeten wachten voordat de zuster en de huismoeder klaar waren met de gesprekken. Ondertussen knoopte ik maar een gesprek aan met een grappige man die de kok was. Hij kon geen woord Engels, maar we lagen toch de hele tijd in een deuk. Ik liet hem ook wat foto’s van Nederland zien, wat hij erg interessant vond. Na een lange tijd konden we eindelijk gaan. Ik heb mijn muslierepen maar uitgedeeld want iedereen begon wel een beetje honger te krijgen. Het hele busje zat vol dus het werd erg gezellig. Halverwege stopten we even bij een kwekerij. Ze dachten dat we nog nooit een kwekerij hadden gezien (viel dat even tegen). De beheerder van de kwekerij liet ons alle planten zien. Ze hadden ook rode bieten die we kregen om op te eten, veel kinderen hadden nog nooit rode bieten gezien of geproefd. Na deze stop werd het echt tijd om op huis aan te gaan. Iedereen was heel erg moe van het lange reizen, het was dan ook erg vervelend dat de auto op een gegeven moment kapot ging. We stopten bij een tankstation waar we 4 uur lang hebben moeten wachten voordat de auto eindelijk gemaakt was. Ondertussen heb ik gelukkig nog wel even kunnen slapen.
Om 11 uur ‘s avonds konden we eindelijk weer weg rijden. De kinderen waren ook blij dat de auto gemaakt was en ze begonnen spontaan weer allemaal liedjes te zingen. We slaakten dan ook allemaal een diepe zucht toen de chauffeur stil ging staan met de mededeling dat de band lek was! Gelukkig hadden we een reserveband dus die werd tevoorschijn gehaald en de chauffeur legde de nieuwe band er vakkundig omheen. Net toen hij hier bijna mee klaar was hoorde ik een harde knal aan de rechterkant van de weg. Ik wist niet wat er gebeurde, maar alle mensen die op dat moment nog buiten stonden sprongen vlug in het busje. Voordat ik om uitleg kon vragen zag ik door het autoraampje drie mannen naderen met geweren en knuppels. Ik schrok me dood! Ik voelde dat Veronica (de huismoeder) me wegtrok bij het raam en samen met een andere jongen boven op mij en Teuntje ging zitten. Zuster Pascal werd ondervraagd door de mannen en ze graaiden in haar tas op zoek naar geld en bruikbare spullen. De chauffeur werd 1x geslagen met een knuppel waarna hij gelukkig snel weg kon rennen. Twee mannen renden achter hem aan maar lieten hem na een tijdje gelukkig doorrennen. Een man bleef bij zuster Pascal en hij nam de telefoons van Pascal en Veronica mee en ook wat papieren (waaronder de rapporten van de kinderen). Toen ze eindelijk weg waren, ging zuster Pascal achter het stuur zitten en ze reed weg. Even verderop stond gelukkig de chauffeur die ongedeerd was. Hij stapte in en toen pas durfde ik weer adem te halen. Ik begreep later dat Veronica op ons was gaan zitten omdat ze niet mochten zien dat er blanken in de auto waren. Als ze ons hadden gezien zouden ze denken dat we nog meer geld hadden en dan zouden ze geen genoeg genomen hebben met zo weinig. Ik besefte later pas dat we veel geluk gehad hebben, ook omdat ze de spullen van mij en Teuntje niet hadden gezien. We moesten nog een paar uur rijden en de prettige sfeer die eerst in de auto had gehangen had plaatsgemaakt voor een bedrukte stemming. Toen we eindelijk bij het tehuis waren om de kinderen af te zetten werd er voordat we de auto uit gingen even gebeden omdat we allemaal veilig aangekomen waren (dat doen ze hier constant, dus ik ben er nu wel aan gewend). We verlangden heel erg naar ons bed, maar ook dat liet nog lang op zich wachten. Eerst gingen we namelijk nog naar het huis van zuster Mary toe die in haar pyjama buiten op ons stond te wachten. We moesten absoluut even binnenkomen voor een kop thee (dat betekend hier, warme melk met een theezakje er in) tegen de shock. Eenmaal binnen hoorde ze het hele verhaal nog een keer aan (we hadden haar namelijk ook al gebeld met mijn telefoon die niet gestolen is). Natuurlijk werd er nog een paar keer gebeden en toen we eindelijk naar bed gingen was het half 4. We bleven bij zuster Mary slapen die heel veel kamers heeft met bedden er in. De volgende ochtend gingen Teuntje en ik na het ontbijt terug naar ons huisje om bij te komen van alles. We hoefden gelukkig niet meer naar het tehuis toe omdat we nog uit moesten rusten (zoals ze dat hier zeggen). Eenmaal terug in ons huisje moesten we ons avontuur natuurlijk in geuren en kleuren vertellen aan Kim en Stephanie (onze Nederlandse buren weet je nog wel). Er waren vandaag nog twee Nederlandse meisjes op bezoek die Teuntje kent via jongeren en missie. Ze verblijven in Nairobi in een tehuis voor zwangere meisjes, maar ze hadden even vrij en kwamen ons dus even opzoeken. Aan hen moesten we natuurlijk ook het hele verhaal vertellen en ‘s avonds zijn we ook met ze uit eten geweest. Terug gingen we achterop de motor (die rijden hier rond als een soort taxi’s). Daarna heb ik dit verhaal even afgemaakt en kon ik lekker gaan slapen.

Liefs,
Kavata
Ps: Mijn naam is eigenlijk Kavata(ik had het de vorige keer verkeerd verstaan)
Ps: Dit gebeurt eigenlijk niet zo vaak hoor! Zo’n overval. We hadden alleen niet zo laat nog op de weg moeten zijn! Dus ik hoop dat dit de eerste en laatste keer was.