Heey allemaal!

Hier volgt weer even een verhaaltje vanuit het warme Kenia. Ik vind het zo raar dat er een dik pak sneeuw in Nederland ligt, terwijl ik me hier kapot zweet van de hitte! Het is vreemd om op een prachtig wit strand in Mombasa te liggen, terwijl jullie thuis survivaltochten in de sneeuw houden! Maar later meer over Mombasa, want we hebben natuurlijk ook weer een hele hoop leuke dingen met de kinderen gedaan!

Op dinsdag zijn we weer naar het tehuis toe gelopen. De zusters waren nog steeds ergens in Nairobi, dus we konden nog altijd niet bij de knutselspullen. Gelukkig hadden we al wat spelletjes verzonnen en hebben ons de hele dag niet hoeven vervelen. Voetballen doen ze hier graag dus heb ik met een paar kinderen hoog gehouden. (dat gaat eigenlijk best goed met een zachte bal) en van een afstandje op doel geschoten. Na de lunch deden we een voetbalwedstrijd met de kinderen. Het was eigenlijk veel te heet om te voetballen dus na een tijdje hield ik het maar voor gezien. De kinderen gingen vrolijk door (ik snap niet hoe ze het volhielden). Binnen vond ik een Engels boekje waar ik Brian (een jongetje van 6) wat Engelse woorden uit geleerd heb. Daarna ben ik weer naar buiten gegaan om te kijken hoe de voetbalwedstrijd verliep. Na de voetbalwedstrijd gingen we weer naar huis toe. ‘s Avonds hebben we nog even naar een leuke film gekeken.
Die woensdag waren zuster Mary en –Pascal er weer. Toen we arriveerden op het centre gingen we dus knutselen. We hadden allemaal rondjes uitgeknipt waar ze hun lievelingsdier op konden tekenen. Toen iedereen dat gedaan had, plakten we al deze rondjes op de muur. Onder elk rondje plakten we pootjes, zodat we uiteindelijk een grote rups gemaakt hadden.(zie foto). Na de lunch liepen we met een aantal kinderen naar het speelveldje. Daar aangekomen deden we een leuke voetbalwedstrijd. Onder het voetballen liepen de koeien gezellig over het veld heen. Bestwel grappig. Toen iedereen uitgeput was gingen we nog even lummelen. Dat vinden de kinderen erg leuk om te doen! Daarna liepen we weer richting het centre. Iedereen was erg vrolijk en we zongen onderweg wat leuke liedjes. Ik herkende er ook een paar die je hier vaak op de radio, en in de River side hoort. Die Keniaanse popmuziek is echt leuk! Toen we weer op het centre waren hebben we nog even gepraat met de wat oudere kinderen die niet mee waren gegaan. Een meisje van 18 (Caroline) is echt lief. Met haar praat ik vaak, want ze kan heel goed Engels en ze heeft vaak leuke dingen te vertellen. Deze keer vertelde ze over bijgelovige mensen in Tanzania die handen van mensen afhakken omdat ze een M zien in de lijnen van je hand. We keken op elkaars handen en bij Teuntje en Caroline stond er een M in! (bij mij gelukkig niet haha). Naast het huisje waar we slapen is ook een tehuis voor albino kinderen. Deze kinderen zijn blank maar ze hebben blond kroeshaar en Zoeloelippen. In Nederland had ik ergens gelezen dat albino kinderen in Tanzania vaak vermoord worden, omdat ze geloven dat je medicijnen van ze kunt maken! Ik vroeg aan Caroline of ze ook iets wist over die albino kinderen. Ze vertelde me dat dit ook in Kenia gebeurt. De kinderen worden dan ontvoerd of ze worden verkocht door een van de ouders! Ik werd er een beetje misselijk van. Na dit nare verhaal werden we weer naar huis gebracht, thuis aangekomen pakten we onze rugtas, want de volgende morgen zouden we vertrekken naar Mombasa voor een lang weekend! We gingen Kim en Stefanie opzoeken en bij hen mijn verjaardag gaan vieren! We konden niet wachten om te vertrekken. Snel pakten we onze tas in en ruimden ons huisje een beetje op.
De volgende morgen liepen we vroeg naar het matatu station om een matatu naar Nairobi te pakken. Natuurlijk stormde iedereen weer op ons af, maar als je gewoon zegt waar je heen wilt, wijzen ze je de goede matatu aan en laten ze je verder met rust. Toen we eenmaal zaten duurde het natuurlijk weer eventjes voor we weg konden rijden. Vanuit de matatu zagen we een paar Nederlandse jongens die we kenden arriveren, die net terug kwamen uit Mombasa! Ze gaven ons even wat tips om de warmte in Mombasa te overleven. Goed insmeren, veel water drinken, de hele dag in de zee liggen. Na nog wat verhalen over en weer uitgewisseld te hebben, zat de matatu vol en konden we weg rijden. Onderweg ging de chauffeur ineens stil staan langs de kant van de weg. Ik keek hier niet van op, want een Matatu staat wel vaker even stil. Maar deze keer was het anders. De chauffeur zei dat er problemen waren, omdat de politie even verderop stond te controleren. Naar mijn weten was er niets verkeerd aan de matatu waar we in zaten, dus ik wist niet waarom hij dan zo bang was voor de politie. We namen een andere route over een zandpad en de chauffeur vertelde dat de politie heel erg corrupt is in Kenia. Ze willen altijd heel veel geld hebben wat ze in hun eigen zak stoppen. Het leek net alsof het heel mistig werd omdat het zo’n stoffig zandpad was. We zagen op deze weg ook nog wat apen dus het was eigenlijk wel goed dat we om moesten rijden. Toen we op de grote weg reden slaakte de chauffeur een zucht van opluchting waar ik uit op kon maken dat we het gehaald hadden. We kwamen in Nairobi aan en waar ik ook keek zag ik mensen auto’s en chaos. Ik was op dat moment zo blij dat we in Kitui zaten, want in Nairobi zou ik helemaal gek worden. We werden ergens afgezet en we vroegen de chauffeur waar we een bus naar Mombasa konden boeken. Het bleek heel erg dichtbij te zijn dus liepen we er zo naar toe. Nadat we de bus geboekt hadden zochten we een hotel dicht bij de bus op om te overnachten. We deden nog even wat boodschappen en keken in onze hotelkamer naar een Keniaanse tv serie. Zo handig dat ze gewoon Engels spreken op de tv.
De volgende dag moesten we al om 6 uur opstaan want we zouden al vroeg in de ochtend met de bus vertrekken. Na een heel erg vettig Keniaans ontbijt, liepen we naar de bus toe. We stapten in en we reden maar een half uur te laat weg. Onderweg kwamen we langs verschillende safari parken dus we hebben heel veel giraffes en zebra’s gezien! Jammer genoeg reed de bus heel snel dus waren we steeds net te laat met foto’s maken. Totdat er een man in de bus op een gegeven moment naar ons riep wanneer er weer dieren aankwamen. Teuntje kon toen net op tijd een foto maken van twee parende zebra’s! (Zie foto). Vanuit het raampje in de bus zagen we het landschap langzaam veranderen. We zagen ineens heel veel palmbomen en de huizen kregen ineens rieten daken. Toen we uit de bus stapten voelden we gelijk dat de warmte hier heel anders aanvoelde. In Kitui is het wel warm, maar het is daar gewoon uit te houden. Mombassa voelde heel vochtig en klam aan. Gelukkig was het half 6 in de avond dus de ergste hitte was al voorbij. We namen de taxi naar de pont, want om bij het hotel te komen moesten we eerst een rivier oversteken. Bij de pont aangekomen zag ik heel veel mensen. Gelukkig gaat de pont hier vaak en snel. (en hij is gratis). Eenmaal aan de overkant zagen we al snel een matatu die ons naar Ukunda kon brengen. In dit plaatsje stond het hotel van Kim, Stefanie en Sharon en Chantal (Die Nederlanders die bij ons kwamen douchen weet je nog) zaten er ook! De matatu zat helemaal vol, maar ik geloof dat de chauffeur dit niet helemaal door had. Er kwamen de hele tijd nog meer mensen bij die over de stoelen gingen hangen met hun kont naar buiten (de deur kon al niet meer dicht) . Ik kreeg er spontaan claustrofobie van. Het uitzicht maakte veel goed. Ik heb nog nooit zoveel palmbomen bij elkaar gezien. We kwamen aan in Ukunda waar we met een tuctuc naar het hotel gingen. Toen we het hotel binnen kwamen viel mijn mond open. Het was geen hotel maar een ressort! Een groot zwembad met een bar in het midden. Drie restaurantjes en dat alles met palmbomen ertussen door! De kamer van Kim en Stafanie keek ook nog eens uit op de zee! Ik voelde een soort van schaamte opkomen jegens de mensen in Kitui. Ik zat hier dan wel in een onwijs lux ressort, maar ik moest de hele tijd denken aan de mensen in Kitui die zo weinig geld hebben. Gelukkig zouden we hier maar twee nachten verblijven, want anders had ik me wel een heel erg asociale toerist gevoeld. Toen we onze tassen hadden uitgestald. (Ik sliep bij Kim en Stefanie, Teuntje bij Sharon en Chantal op de kamer). Gingen we met zijn allen eten.(Het was een lopend buffet en je kreeg 4 vorken messen en lepels omdat ze denken dat we zo vaak op wilden scheppen ofzo) De mensen die in het hotel werkten waren erg aardig tegen ons. Onder het eten kwamen ze vaak langs om even met ons te praten. Na het eten gingen we naar een soort barretje in het hotel toe. Daar was een voorstelling van een paar Keniaanse dansers. Het zag er leuk uit ook al ging het niet geheel gelijk. De tweede voorstelling werd uitgevoerd door acrobaten! Ze waren ontzettend lenig en ik was bang dat ze iets zouden breken. Gelukkig gebeurde dit niet, alleen sprong er eentje na een salto bijna bij iemand op schoot. Na de voorstelling ging de muziek nog even door en we dansten nog even met de mensen van het animatie team. Na het dansen gingen we naar onze hotel kamers toe, want de volgende ochtend moesten we vroeg opstaan. We zouden namelijk dolfijnen gaan spotten!
Ik werd wakker van het geluid van de zee en de zonsopgang. Zo mooi omdat vanuit je bed te zien! Ik stapte uit bed en keek naar de dromedarissen die op het strand liepen. Kim en Stefanie werden ook wakker. We trokken onze bikini’s aan met daaroverheen een Keniaanse doek. (dat dragen alle vrouwen hier en is dus helemaal niet raar). Sharon, Chantal en Teuntje zaten al aan het ontbijt. Kim, Stefanie, Sharon en Chantal hadden vrienden gemaakt met een paar mensen op het strand die heel goedkoop een boottocht aanboden om dolfijnen te gaan spotten. We liepen om half 9 naar buiten waar ze al op ons aan het wachten waren. Heel vreemd dat mensen hier een keer op tijd zijn! Ik bekeek deze ‘vrienden’ eens goed. Ze zagen er nog het meest uit als piraten. Ze hadden nog net geen ooglapje, maar wel een rode doek op hun hoofd geknoopt. Ze waren trouwens heel aardig hoor! We stapten in een busje waarna we naar de haven reden. Ik zat bij het raam dus ik kon de huizen hier eens goed bekijken. Ze waren wel gewoon vierkant net als in Kitui, alleen hadden ze een rieten dak en waren de muren van modder (of poep gemaakt). Sommige huizen waren ook versierd met een patroon van steentjes. We kwamen aan bij de haven waar we in een houten piratenboot stapten. Het voelde net alsof ik in de film ’pirates of the Carebian’ was gestapt! Om dit gevoel compleet te maken, werd er een zeil gehesen en voeren we op de wind verder. Daarna zagen we de ineens de dolfijnen. Een ‘piraat’ sleurde me aan mijn arm de hele boot door om ze te laten zien. Ze waren heel dichtbij en we zagen ook baby dolfijntjes! Ze schonken lekker geen aandacht aan onze oohs en ahhs op de boot en zwommen heel rustig verder. Na deze ervaring zeilden we weer verder om ergens anders te gaan snorkelen. Ik zag allemaal gekleurde vissen en heel mooi gekleurd koraal. Toen ik er langs scheurde met mijn arm voelde ik gelijk een brandende pijn. Ik was al bang dat ik een vreselijke vergiftiging op had gelopen en ik zag de taferelen van het ziekenhuis al voor me. Maar de piraat die met me mee zwom zei dat er niets aan de hand was ‘hakuna matata’. Gelukkig maar! Even later (toen iedereen zo ongeveer gestoken was) gingen we weer terug naar de boot. We voeren weer terug naar de haven en reden met het busje weer naar huis. Onderweg ging Chantal staan, want het was een auto met een open dak! Ze zwaaiden naar alle mensen op de weg en ze voelde zich net Sinterklaas. Toen de auto harder ging rijden ging ik ook staan om mijn haar te laten drogen. Terug in het hotel liepen we langs een Keniaan die ggoederrmiddag zei. Ik dacht dat hij dat ene woordje alleen kende, maar hij begon een heel verhaal in het Nederlands tegen ons weliswaar met een zwaar accent, maar wel heel goed! De rest was niet geheel verbaasd omdat ze deze man (Harry) al kenden. Hij is maar twee maanden in Nederland geweest, maar zijn Nederlands was zo goed. Harry boot ons een lift aan naar de ‘flappentap’ (zoals hij het zei). Eenmaal in onze kamer hebben we alle foto’s bekeken van de dolfijnen, echt mooi. ’s Avonds gingen we na het eten naar de bar toe. Deze keer was er een bandje aan het optreden. Jammer genoeg zongen ze alleen maar westerse muziek en kenden ze geen Kamba muziek (die ze in Kitui hebben). Daarna hebben we nog een tijdje gedanst, waarna we een paar mensen van het animatie team vroegen om met ons mee te gaan naar een leuke discotheek in de buurt. Ze wilden wel mee maar moesten dit stiekem doen, omdat ze nooit met gasten uit mochten gaan. We regelden en taxi en even buiten het hotel stonden ze op ons te wachten. We gingen eerst naar een leuk kroegje toe, waar ze leuke Keniaanse muziek draaiden. Ook ons favoriete nummer! (peep peep) Kijk op deze link voor dit vrolijke liedje: http://www.youtube.com/watch?v=E74ucVpG400.
Om 12 uur werd ik door iedereen gefeliciteerd want ik was jarig! Ik heb heel erg gelachen met de mensen in deze (openlucht) kroeg. Iedereen wilde wel met me praten en ze wilden alles weten over Nederland. Er was ook iemand met dreadlocks, toen Sharon er aan trok brak hij af! Hij kon er gelukkig wel om lachen en hij gaf de dread aan mij als cadeautje (haha). We gingen daarna met de jongens van het animatie team, naar een andere kroeg toe. Het viel me gelijk op dat het daar een stuk toeristischer was. De muziek was ook heel westers, en er liepen ook veel ouwe blanke mannetjes rond die met hele jonge hoeren aan het dansen waren. Ik vroeg aan een paar mensen wat ze daar nou van vonden. Gelukkig vond ze het ook niet normaal! Ik heb ook nog met een jongen gepraat die Kenia haatte omdat de regering zo corrupt is. Hij zei dat hij het liefst weg wilde. Maar ik merkte op dat wanneer alle mensen die een beetje gestudeerd hebben in Kenia weg gaan het land er ook niet beter van wordt. Dat vond hij ook wel, alleen is het moeilijk voor hem want in een ander land zou hij natuurlijk veel meer verdienen. Nadat iedereen nog een keer happy birthday voor me gezongen had gingen we weer terug naar het hotel. Toen ik mijn kamer binnen kwam was mijn bed versierd met slingers en ballonnen. Ik kroop er lekker tussen en viel als een blok in slaap.

De volgende dag versliep ik me heel erg, dus ik was net te laat om Sharon en Chantal uit te zwaaien! Ze gingen die dag naar Nairobi toe om van daar uit weer terug naar Nederland te gaan! Na het ontbijt zijn we naar de supermarkt geweest. Onderweg kwamen we langs een stalletje waar mensen heel mooie houtsnijwerkjes verkochten. Kim had namelijk iets besteld. Degene die bij het stalletje stond vertelde dat hij heel verbaast was dat wij als ‘toeristen’ tegen hem praatten. Alle andere blanke mensen die hier kwamen zijn zich alleen maar vol aan het eten in het hotel, of ze liggen op het strand. Ik begrijp nu dat die Kenianen een heel raar beeld hebben van toeristen. Ik kon hem gelukkig wel duidelijk maken dat niet iedereen zo is. Toen we terug gingen hebben we even een strandwandeling gemaakt. Er kwamen gelijk natuurlijk weer allemaal mensen op ons af die met ons mee liepen. Ik begon schelpen te zoeken die ik aan een paar mensen in kitui wilde geven. Iedereen zocht gezellig met me mee. Ik kreeg ook nog spontaan een houten sleutelhanger van een jongen. Ze zijn zo aardig hier! Natuurlijk vroeg hij of hij niet met me kon trouwen (dat vraagt iedereen hier constant) maar ik maakte hem duidelijk dat dit echt niet kon. Toen ik weer bij het zwembad lag voelde ik me niet zo heel lekker. Na even geslapen te hebben, wilden Kim, Stefanie en Teuntje ergens wat gaan drinken. Ik wilde eigenlijk blijven liggen maar ik ging toch maar mee. We gingen op een nogal vreemde plaats zitten (midden in het zwembad waar wat bankjes stonden). Ik plofte neer op een bank en zag een aantal werknemers van het ressort aankomen met een taart! Ze waren allemaal voor me aan het zingen en ik was gelijk weer helemaal vrolijk! Nadat we de taart opgegeten hadden (en de rest hadden uitgedeeld aan de mensen hier) kreeg ik wat cadeaus. Een hele mooie houten sleutelhanger met mijn naam er in gegraveerd en twee houten boeken standaards met giraffes er op. Toen heb ik nog even geslapen en toen we weer terug gingen naar de hotelkamer moest ik zwaar overgeven. Ik voelde me echt beroerd en dat op mijn verjaardag! Ik zag heel erg tegen de terugreis op in de bus (want alles wat ik at kwam er ongeveer onverteerd weer uit). Toen ik mezelf (en mijn spullen) bij elkaar geraapt had, liepen we naar de weg toe. We gaven Kim en Stefanie een grote knuffel (en een onbekende man die langs wandelde ook) en we hielden een matatu aan, die ons af zou zetten bij de bus. Gelukkig mocht ik voorin zitten toen ik zei dat ik ziek was. Die chauffeur zag dat ik wel heel erg beroerd was, dus hij bracht ons helemaal tot naast de bus. Gelukkig mocht ik gelijk in de bus gaan zitten, want ik trok het echt niet meer om te blijven staan. In de bus hing een groot tv scherm waar ze leuke clips op afspeelden (ook ons favoriete nummer). Gelukkig heb ik heel goed geslapen in de bus. Ik ben een keer wakker geworden waarbij ik hangend uit het raampje bijna over iemand heen kotste! Ik kocht gauw nog een flesje water van iemand de voorbij liep toen de bus stilstond. Dat is echt grappig als je hier in de bus zit. Je ziet eerst alleen een doos met eten of drinken langs je raam voorbij gaan. Als je iets ziet liggen wat je wilt hebben steek je je hoofd naar buiten om het te kopen. Na een vermoeiende terugreis, kwamen we veilig en wel in Nairobi aan. We waren ontzettend opgelucht dat we arriveerden op een plek die we kenden (afya center). Daar konden we gelijk een matatu terug naar Kitui nemen. Ik zat gelukkig weer voorin, maar de chauffeur vond me deze keer niet zo gezellig want ik heb de hele weg met mijn ogen dicht gezeten. Op een gegeven moment stootte Teuntje me aan, want we waren al in Kitui. Toen we uitstapten viel het ons op hoe rustig het was. Na het hectische Nairobi waren we maar wat blij weer in Kitui te zijn. Natuurlijk ben ik eerst naar het ziekenhuis gegaan waar ze concludeerden dat ik weer malaria had! Ze deden er daarna nog een schepje boven op, want ze hadden ook nog een bacterie gevonden. Dus met een lading pillen op zak liep ik naar huis toe. Ik kroop lekker in mijn bed, hopend dat het de volgende dag beter zou gaan.

De volgende dag voelde ik me iets beter en heb ik me nogal verveeld. Teuntje had ook vrij (we moeten hier zo veel rusten van de zusters, echt niet normaal) maar ze kon in ieder geval iets doen. Als ik even ergens heen liep voelde ik alles om me heen al draaien. Het leek wel of de malaria deze keer veel erger was. Teuntje ging allemaal gezonde dingen halen bij de supermarkt. Ik moet hier namelijk veel melk drinken van de zusters, dus dat doe ik maar. Ze zeggen ook dat ik veel moet eten. Zuster Pascal zei een keer: ‘wees niet bang als je buik ineens hier zit’ en ze hield haar armen gestrekt voor zich uit! Ik moest hier erg om lachen, maar hier is dat vrij normaal. Het is een teken dat je gezond bent. ’s Avonds hebben we nog even naar de film ‘Up’ gekeken. Daarna ging ik naar bed, gelukkig had ik oordopjes want ze houden er hier erg van om ‘s avonds te zingen.

’s Ochtends werd Teuntje weer opgehaald door sister Pascal. Ze had allemaal brieven en kaarten meegenomen die ik had gehad voor mijn verjaardag. Ik vrolijkte er weer helemaal van op en had weer even iets te doen. Na het doen van de was heb ik dit verhaal afgemaakt.

Liefs,
Kavata

Ps: Alles wat je met die kinderen hier doet vinden ze leuk! Er is er geen een die het niet leuk vind. (ook al zijn ze al 16 ofzo)
Ps: Ze vragen hier de hele tijd of mijn haar wel echt is, omdat heel veel vrouwen hier hun haar bij de supermarkt kopen, want het groeit zo langzaam.
Ps: Allemaal heel erg bedankt voor de lieve kaarten! Die van de kabs vond ik zo lief. De sisters vonden hem ook heel leuk. Sinterklaas ook bedankt voor het gedicht.
Ps: Mijn Mombasa naam is Kadzo! (gekregen van iemand in het hotel) Betekend iets van schoonheid ofzo.
Ps: Hyves doet het hier niet goed..Maar bedankt voor alle felicitaties!