Heey allemaal!

Mij verhalen zijn nogal lang en uitgebreid he? Ik zal proberen het deze keer iets korter te houden. Ik was even vergeten dat jullie levensstijl niet zo ingericht is zoals hier in Kenia. In Nederland zegt iedereen altijd ‘druk, druk, druk’ terwijl je hier in Kenia altijd ‘pole, pole’ (rustig aan) hoort. Soms is dat wel irritant hoor, ze doen hier alles op zijn elfendertigst terwijl je dat zelf ondertussen wel drie keer had kunnen doen.
Vorige week was het kerst, wat jullie vast niet ontgaan is. Ik moet toegeven dat ik nou niet bepaald een kerstgevoel had, maar de kerstliedjes die Teuntje constant afdraaide maakte veel goed. Op kerstavond hebben we het in ons huisje gezellig gemaakt met een leuke film en warme chocolademelk. Ik voelde me al stukken beter dus ik was erg benieuwd hoe we de volgende morgen kerst zouden gaan vieren.

’s Morgens werden we zoals altijd weer opgehaald door sister Mary. Vol verwachting stapten we in het busje waar onze eerste verassing al wachtte. Er lag namelijk een (levende) geit onder de stoel waar ik ging zitten. Ik begreep natuurlijk wel dat deze geit niet aangeschaft was om gewoon als huisdier te houden, maar op het menu zou komen te staan. Bij het centre viel het ons op dat iedereen wel erg netjes gekleed was. Ik voelde me hierdoor wel een beetje sjofel in mijn oude kloffie. Iedereen was heel opgewonden en blij. Er waren wel heel veel kinderen (een stuk of 70) die allemaal teruggekomen waren van school en huis om kerst te vieren op het centre. Ze waren al druk in de weer met stoelen en tafels naar buiten tillen. Sister Mary schreeuwde hier en daar bevelen in het rond, die bedoeld waren voor de kinderen die lui op een stoel waren gaan zitten. Uiteindelijk was alles schoon en konden de kinderen op een stoel gaan zitten zonder dat ze gelijk een tirade van sister Mary over zich heen kregen. Het wachten was nu op de bisschop die langs zou komen en een beetje laat was. We begonnen dus al met een uitgebreide lunch waar de kinderen helemaal stil van werden. Ik vond het niet veel bijzonders, maar voor deze kinderen die altijd harde bonen met mais te eten krijgen was dit natuurlijk een feestmaal! Het maal bestond uit chapati, rijst, aardappelen, groente vlees en bonen. Het was een uitstekend moment om foto’s te maken (meestal trekken de kinderen die camera bijna uit je handen, of ze gaan er met zijn allen voor staan) want nu hadden ze geen aandacht meer voor ons. Ik vroeg me af wat er met die geit zou gebeuren die nog steeds leefde en vastgebonden was aan een boom. Ik kreeg te horen dat die geit nog enkele dagen te leven had en met Nieuwjaar pas zou worden geslacht. Halverwege de lunch kwamen de bisschop en de priester er aan. Ze gingen op hun speciaal vrijgehouden stoelen zitten en aten met ons mee. Jammer genoeg begon het ineens keihard te regenen! De stoelen en tafels die we met zoveel moeite naar buiten hadden gesjouwd werden dus weer snel naar binnen gebracht. Er waren nog meer bezoekers gekomen (ook allemaal van de kerk) dus ik begon me af te vragen hoe dat allemaal zou gaan passen in de eetzaal. Natuurlijk heb ik geleerd dat hier in Kenia altijd alles past! Zelfs al past het niet, dan past het nog schijnt hier het motto te zijn. Maar goed, het paste natuurlijk allemaal precies. In de krappe eetzaal kwam er steeds iemand aan de beurt die opstond om een kleine toespraak te houden. Zoals jullie in mijn verhalen hebben kunnen lezen zijn de toespraken (net als mijn verhalen) hier erg lang, dus deze keer was ook geen uitzondering. Eerst kwamen de oudste kinderen aan de beurt die vertelden aan de nieuwe straatkinderen dat ze goed hun best moesten doen op school en dat ze minstens 1e 2e of 3e van de klas moesten worden. (er ligt totaal geen druk op deze kinderen). Sister Mary beaamde dit ook. Daarna kwamen de bezoekers nog aan de beurt. Net toen ik me afvroeg of ik nog wel een kont had, (ik voelde hem namelijk niet meer) kwam de bisschop aan de beurt. Hij vertelde een verhaal over dat het niet belangrijk is hoe je er uit ziet en dat je schoolprestaties daar niet onder hoeven te lijden. De bisschop begon daarna nog met snoepjes te gooien (ik vond hem al een beetje op Sinterklaas lijken) die de kinderen op vingen. De jongste kinderen kregen nog een knuffelbeest en toen konden we opstaan, want het was afgelopen! (Ik voelde dat ik ongelijk had, mijn kont zat er gelukkig nog aan). We konden naar buiten, want de regen was opgehouden. Buiten was iedereen uitgelaten en blij met de snoepjes en knuffelbeesten. Het was al donker en alle kinderen vroegen of we konden blijven slapen. Het leek me wel heel leuk om te doen maar waar zou ik moeten slapen? (Ik snap al niet hoe 70 kinderen in zo weinig stapelbedden kunnen slapen). Dus dat ging helaas niet door (een andere keer dan maar). Nadat iedereen nog even ging dansen, was het echt tijd om naar huis te gaan. Deze kerst was dus heel anders dan normaal, maar daarom niet minder leuk!

De volgende ochtend was het alweer tweede kerstdag. Na lekker te hebben uitgeslapen, zijn we weer even langs het centre gegaan. Daar hoorden we dat de kinderen toestemming hadden om even het dorp in te gaan. Met een paar kinderen zijn we daarom naar het dorp geweest, we liepen via een weg die we nog nooit hadden gezien door de bergen. Toen we het wel gezien hadden in het dorp (die kinderen bleven maar lopen) gingen we maar terug naar huis.

De volgende morgen was het alweer zondag dus hadden we even een relax dagje. We keken rond in ons huis en bedachten dat het wel een schoonmaakbeurt kon gebruiken aangezien Leonoor en Bart-Jan ons op zouden komen zoeken! We kennen hen via jongeren en missie en ze verblijven ook in Kenia (in Kisumu). Ze zouden ons opzoeken omdat ze een week vrij hadden. Die avond regelden we dus een taxi waarmee we Leonoor en Bart-jan ophaalden bij het matatu station. Het was erg leuk om ze weer te zien. Ze werken ook met straatkinderen dus konden we mooi ervaringen met elkaar uitwisselen.

‘s Morgens werden we weer opgehaald door sister Mary. Bart en Leonoor gingen ook mee. Daar aangekomen waren de kinderen eerst heel verbaasd dat we ineens met 4 mzungu’s (blanke) waren. Ze vonden het wel heel leuk en ze gingen (altijd als er nieuwe bezoekers zijn) de hele dag voor ons dansen en zingen. We dansten gezellig met ze mee. Wij moesten uiteindelijk ook voor ze gaan zingen, dus zongen we liedjes als hoofd schouders knie en teen. Wat ze allemaal leuk mee deden. Toen we uitgeput op een stoel neerploften, waren de kinderen nog lang niet klaar. Opeens ging er een jongen (we noemen hem Bob) uit zichzelf een liedje voor ons zingen in zijn eentje! Dat zouden ze in Nederland niet durven. Een paar andere kinderen volgden zijn voorbeeld en we werden (letterlijk) doodgegooid met liedjes zoals: come to Jezus, Jezus loves you enz. (Tijdens het zingen doen ze namelijk net of ze iets naar je gooien) Uiteindelijk waren ze toch klaar en konden we aan het eind van de middag terug naar huis lopen.

’s Ochtends zaten we dus gezellig weer met zijn vieren aan het ontbijt. Bart-Jan en Leonoor gingen vandaag ook weer mee naar het centre. Toen we daar aankwamen kregen we door dat de kinderen vandaag gingen oefenen met zingen, omdat het de volgende dag Murchi zou zijn. Tijdens deze dag wordt er gevierd dat de kinderen naar school gaan. De priester komt dan ook even langs en er word veel gebeden en gezongen. Maar vandaag moesten die liedjes even worden geoefend. Eerst begon sister Mary een preek tegen de kinderen, dat wanneer ze geld mee krijgen van thuis ze er verantwoordelijk mee om moeten gaan. Dus in plaats van kauwgom een nieuw paar slippers kopen. Deze preek steekt ze heel vaak af tegen de kinderen en toch zie ik nog heel veel kinderen met kauwgom rondlopen. Op zich is dat niet heel erg maar ze vragen wel de hele tijd kleding en slippers aan de sisters. Na dit (langdradige) verhaal vroeg ze aan mij en Teuntje of we mee wilden om de naaimachine (die Kim en Stefanie hadden geschonken aan het meisje op het centre met het kindje weet je nog?) naar het huis van Ndina (zo heet dat meisje) te brengen. Natuurlijk wilden we graag mee om te kijken waar ze nou eigenlijk woonde. We reden de stad uit waarna we ineens afsloegen en we over een pad reden waar je in Nederland niet op zou kunnen rijden. We reden tussen de bomen door en ik vroeg me af hoe we ooit de weg terug zouden kunnen vinden, omdat sister Mary op de aanwijzingen van Ndinda reed. Uiteindelijk stonden we stil op een berg omdat de weg ophield. We stapten uit en liepen naar beneden naar een heel klein huisje waar Ndinda woonde met haar schoonzus en ongeveer 6 kinderen! Met klein bedoel ik ook echt 4 bij 3 ofzo. Ik vroeg maar niet hoe die naaimachine ooit in het huisje zou kunnen passen. We namen afscheid van Ndinda en we vonden de weg gelukkig in een keer terug. We stopten eerst even bij het huis van de huismoeder Veronica om te lunchen. Terug bij het centre waren Leonoor en Bart-Jan al op ons aan het wachten. We gingen terug naar huis toe en ‘s avonds belden we een taxi om daar de Bavaria te gaan (een Duits restaurant) Toen we onze soep verorberd hadden en net aan onze spaghetti wilden beginnen klonk er ineens een bekent geluid. We konden onze oren niet geloven want de muziek van Michael Jackson was ineens vervangen door Guus Meeuwis! Wij brulden dus leuk met de muziek mee. De baas van het restaurant had de cd gehad van een paar Nederlanders dus toen hij door had dat we ook Nederlands waren zette hij deze muziek op. Na het eten gingen we weer terug naar huis. Ik was de hele dag al moe dus ik was totaal gebroken toen we thuis aankwamen. Ik voelde me ook weer misselijk dus ik begon me af te vragen of de malaria wel over was.

De volgende dag bezocht ik dus het ziekenhuis in plaats van het centre. Bart-Jan en Leonoor wilden zo’n cultureel uistapje niet aan zich voorbij laten gaan en gingen dus gezellig mee. Bart-Jan heeft van het ziekenhuis uitstapje een filmpje gemaakt. Het filmpje komt op youtube maar heeft wegens technische problemen wat vertraging. Maar als het zover is zal ik de link hieronder zetten:http://www.bjinkenia.hamba.nl/video/watch/1b32a022c52c0c6255c2a32e580be34f

Gelukkig ben ik op tijd naar het ziekenhuis gegaan, want ik had een keer overgegeven nadat ik mijn laatste malariapil genomen had. Daarom werkte de pil niet goed en voelde ik me nog steeds beroerd. Met wat nieuwe pillen op zak ben ik dus naar huis gegaan en in mijn bed gaan liggen. De dokter verzekerde me dat het binnen 2 dagen over zou zijn.

De volgende dag was het oudejaarsdag. Bart, Leonoor en Teunje gingen naar de Nzambani rock toe. Ik ging niet mee en ben in mijn bed gebleven. Toen ze allemaal terug waren voelde ik me al wat fitter. Samen met Bart heb ik toen een poging gedaan tot oliebollen bakken. We deden dit in de keuken van de mini lodge (Zo heet het hier waar die huisjes staan). Ze koken op vuur en het ziet er van binnen heel ouderwets uit. Wanneer je binnenkomt waan je jezelf op een piratenschip (zoals Sharon en Chantal dat altijd zeiden). Omdat ze met zwaarden het vlees en de groenten snijden. Toen we duidelijk gemaakt hadden wat we wilden, werden de koks erg enthousiast en zette ze een grote pan (vieze) olie op het vuur. We hadden van tevoren beslag gemaakt wat we met behulp van lepels in de olie lieten glijden . Op een gegeven moment bedachten we dat de olie veel te heet was, omdat de buitenkant heel erg krokant werd en je de binnenkant nou niet echt gaar kon noemen. De (kr)oliebollen waren dus niet geheel gelukt, maar de lol was er niet minder om. Halverwege onze bakkunsten keek Bart onder het aanrecht en haalde een levende kip tevoorschijn. Ik kijk nergens meer van op hier. Uiteindelijk zijn we vol trots met de oliebollen naar de rest gegaan. (Natuurlijk niet zeggen dat ze totaal mislukt zijn). ‘s Avonds hebben we onder het genot van een alcoholische versnapering even een spelletje wie is de man gedaan. Toen het bijna twaalf uur was hebben we met zijn allen afgeteld en elkaar een gelukkig Nieuwjaar gewenst. Nu volgde er alleen een klein probleem. We wilden namelijk naar het hotel hiernaast gaan (waar ze altijd tot vroeg in de ochtend muziek afspelen) om daar nog even te dansen, maar we kunnen na 11 uur het huisje niet meer uit omdat er honden rondlopen! Nu kun je denken, ach Sanne ben je bang voor honden? Maar deze honden vallen iedereen zonder pardon aan als de bewaker van de mini lodge niet in de buurt is. Daarom heeft Bart als een soort viswijf met zijn hoofd buiten de deur de bewaker geroepen. Soms deed hij even de deur dicht als er een hond aankwam. Na een half uur toen we de moed al bijna opgegeven hadden kwam hij er aan (pole pole natuurlijk). De bewaker bracht ons helemaal naar het hotel waar we natuurlijk gelijk op de dansvloer gingen staan. Om drie uur hielden we het wel weer voor gezien (ik moet wel rustig aan doen met de malaria). We doken in ons bed en afgezien van iemand die het in zijn (dronken) hoofd haalde om me midden in de nacht te bellen kon ik rustig gaan slapen.

De volgende ochtend zijn we expres vroeg opgestaan, want Bart en ik wilden zien hoe de geit geslacht zou worden! We hadden afgesproken met sister Mary dat ze ons op zou komen halen. Toen we het ook voor Keniaanse begrippen wat lang vonden duren belden we sister Mary maar op. Ze nam helaas niet op dus hadden we er niet veel vertrouwen meer in dat ze zou komen. We keken dus maar even naar een film om uit te brakken (net als iedereen in Nederland waarschijnlijk aan het doen was). De film was afgelopen en we wilden net bedenken wat we konden gaan doen toen sister Mary belde. Ze bracht het treurige nieuws dat de geit de avond ervoor al geslacht was. We waren daarom diep teleurgesteld en hebben de rest van de dag geen noemenswaardige dingen meer gedaan.

Die ochtend was het alweer tijd om afscheid te nemen van Bart-Jan en Leonoor. We brachten ze naar het Matatu station en we spraken af in februari weer te meeten als Teuntje en ik naar Kisumu zouden komen! Toen we terug kwamen in ons huisje hebben we maar weer een grote schoonmaak gehouden.

Op zondag zijn we heel braaf naar de kerk toe geweest. We kwamen een beetje laat aan dus we voelden ons al helemaal schuldig, maar gelukkig stonden er een heleboel mensen voor de deur (waaronder wat kinderen van het centre) die ook te laat waren. Na de kerkdienst hebben we nog even met de kinderen en sister Mary gepraat. Ze vertelde dat er al heel veel kinderen naar de scholen gebracht waren, dus dat er in plaats van 70 kinderen nog maar 20 zouden zijn als we maandag op het centre zouden aankomen. De rest van de dag hebben we niet zoveel gedaan, het regende namelijk en ons plan om te zwemmen viel dus een beetje in het water.

Maandag moesten we naar het center lopen want de auto was er niet omdat er kinderen naar school gebracht moesten worden. Toen we daar aankwamen hadden we wel door dat het een stuk rustiger was. Binnenkort is iedereen dus naar school toe en kunnen we weer nieuwe kinderen gaan zoeken. We hebben met de overige kinderen op de muziek van Michael Jackson gedanst en heb ik weer wat nieuwe danspassen geleerd. Later op de dag zijn we met een meisje meegelopen naar haar school. Haar school was erg dichtbij, terwijl de scholen van de andere kinderen zo ver weg zijn dat we er zelfs een overval voor hebben geriskeerd. Maar de niveaus van de scholen verschillen en niet op elke school is veel plaats. Toen we terug waren heb ik nog een spelletje mikado gespeeld, waarbij ik tot tien heb leren tellen in het Swahili. Daarna liepen we even naar de supermarkt om boodschappen te doen. We vonden het echt raar dat het er zo druk was, maar toen kregen we door dat er allemaal schoolkinderen waren die hun schoolspullen aan het kopen waren. Het leek wel de schoolcampus bij de V&D. De zomervakantie is hier dus overduidelijk voorbij.

Dinsdag gingen we weer lopend naar het centre. We lieten de kinderen vandaag zichzelf tekenen en op de achterkant konden ze beschrijven wat hun hobby’s waren en wat ze later wilden worden. Ze waren heel lief bezig, maar je zie hier wel dat de kinderen hier niet zo vaak tekenen en dat ze het voorral moeilijk vonden om zichzelf te tekenen. Veel meer hobby’s dan voetbal kwamen er ook niet uit. Maar de meeste kinderen weten wel precies wat ze willen worden later. Na de lunch hebben we nog even geholpen met het sorteren van de bonen (de takjes en stenen er tussenuit halen). Daarna zijn er teruggelopen naar huis en heb ik dit verhaal afgemaakt.

Liefs,
Kavata

Ps: Sorry dit verhaal is weer iets te lang geworden.

Ps: De smsjes komen hier aan hoor!

Ps: Als jullie meer foto’s willen zien kijk dan op de site bijTeuntje.

Ps: Gelukkig Nieuwjaar allemaal!