Heey allemaal!

Hier volgt weer even een verhaaltje vanuit het zonnige (maar nu ook regnenachtige) Kenia. Op dit moment is het nogal rommelig op het centre, omdat alle kinderen naar school gebracht moeten worden. Teuntje en ik proberen er steeds achter te komen wie wanneer naar school gaat, maar dat valt niet mee. De kinderen weten zelf nog geeneens wanneer ze naar school toe gaan en de zusters zijn de hele tijd weg. Dus voor ons is het steeds een verrassing wie er nog zijn als we op het centre arriveren. We hopen wel dat we een keer mee kunnen om een paar kinderen weg te brengen, want het is echt leuk om door Kenia te rijden. (Behalve s’nachts dan haha)

In Nederland word ik altijd kotsmisselijk in een auto maar ik merkte al bij mijn eerste ervaring in een matatu dat ik hier juist niet misselijk wordt. (Terwijl je vreselijk door elkaar wordt geschud en je de rijstijl van de mensen hier nou niet echt goed kunt noemen). Misschien omdat het landschap steeds anders is en je zebra’s en giraffen kunt zien. Of omdat je de hele tijd stijf in de autostoel gedrukt zit, bang dat de chauffeur een ongeluk veroorzaakt. Maar goed, ik zal even vertellen wat er deze weken gebeurd is (voordat ik jullie weer een uur lang bezig hou met dit verhaal) 
Op woensdag gingen we lopend naar het centre toe. Ik voelde me weer helemaal de oude en was vastbesloten geen malaria meer te krijgen. We hadden vandaag verzonnen om met de kinderen een kunstwerk te gaan maken met propjes crêpe papier. Na de lunch brachten we dit dus in praktijk. We hebben ook nog even met de kinderen 4 op een rij gespeeld. Dat spel hadden Kim en Stefanie op het centre achter gelaten. Ze vonden het echt een heel leuk spel en het zorgde voor veel uren speelplezier. Laat in de middag gingen we weer terug naar huis.

Donderdag arriveerden we op het centre. We troffen de kinderen aan bij de pomp, waar ze bonen aan het pellen waren. We hielpen gezellig mee waardoor we hele vieze handen kregen. Na de lunch bedachten we dat we de stenen muur wel met stoepkrijt konden versieren. De kinderen trokken elkaar om op de muur. Jammer genoeg waren ze hier al snel op uitgekeken, dus haalden we een grote puzzel tevoorschijn die we met zijn allen gingen maken. Na het puzzelen hebben we wat kleurplaten en potloden gepakt die de kinderen buiten in gingen kleuren. We hebben daarna nog een tijd met sister Pascal gepraat. We vroegen ons af of er in Kitiui gevaarlijke beesten zijn (omdat we nog niet echt grote spinnen of slangen hebben gezien) Ze vertelde dat er wel degelijk slangen zitten die nogal gevaarlijk zijn. Sister Mary was er ook een keer door gebeten. We dachten dat we al bijna naar huis zouden gaan, maar toen kwamen er ineens een paar kinderen aan die zeiden dat ze met ons hout wilden gaan sprokkelen om te koken. We liepen dus naar de rivier waar we begonnen met het zoeken naar droge takken. Na deze zoektocht (ik keek toch maar goed uit voor slangen) arriveerden we weer op het centre met een flinke stapel hout. Sister Pascal maakte al aanstalten om ons naar huis te brengen met de auto, toen er een man aankwam met een bewaker bij zich. Sister Pascal legde uit dat het een soort burgemeester van het district Kitui was. (district Kitui is ong. zo groot als Nederland) Dus het was wel bijzonder dat hij zomaar langs kwam! Hij zei dat hij toevallig langs kwam en wilde weten wat voor centre dit was. Sister Pascal legde hem alles uit en gaf hem een rondleiding. Ze was even verbaasd als ons dat hij zomaar binnen kwam vallen. Toen deze man weg ging kon ze ons eindelijk naar huis toe rijden.

Vrijdag was het onze vrije dag. Ik deed mijn was en ik snap nu waarom mensen in Nederland een wasmachine hebben. Het duurt echt uren voordat alles is gedaan en je krijg de hardnekkige vlekken er echt niet goed uit! Al zeggen ze dat hier wel op de reclame op tv (je hebt hier zelfs Omo en Arial reclames. Alleen staat er dan geen vrolijke huisvrouw bij een wasmachine, maar dan staat ze achter een bak water met zeepsop haha) Nadat alles aan de waslijn hing, zijn we naar een cafeetje in de buurt gegaan om te lunchen. ‘s avonds keken we naar een film op de laptop van Teuntje.

Zaterdag gingen we zwemmen bij het hotel in de buurt. We waren al een hele tijd niet geweest dus we vonden het wel weer tijd worden om te gaan zwemmen. Ik lag nog maar net in de zon toen het begon te regenen en er een regenbui vanuit de hemel neerdaalde. Ik kreeg er een heel Hollands gevoel bij. Teuntje en ik bleven hardnekkig wachten totdat de bui over zou zijn dus na drie uur konden we onze plek in de zon weer innemen. ‘s Avonds aten we bij het hotel en reden we op de motor weer naar huis. Ik vond hem deze keer wel een beetje eng rijden en volgens mij deed hij dat expres om me bang te maken. We keken thuis weer naar een film. Ik werd een beetje misselijk en jahoor mijn avondeten kwam er weer uit. Ik vond het echt stom en hoopte dat het deze keer gewoon zou komen door het eten ofzo.

Zondag hebben we niet zo veel gedaan ik voelde me goed dus ging ik niet naar het ziekenhuis.

Op maandag gingen we lopend naar het centre toe. We hadden thuis heel veel wc rolletjes opgespaard die we meenamen naar het centre. We wilden namelijk met de kinderen sambaballen gaan maken. Toen we op zoek waren naar de verf vonden we wat dossiers van de kinderen! Onze nieuwsgierigheid was gewekt en we konden het niet laten om er even in te kijken. Het was echt raar om te lezen dat deze kinderen echt op straat hebben geleefd en dat sommige kinderen verslaafd waren. Een meisje was pas zes toen ze van de straat af gehaald werd! Nadat we de dossiers hadden gelezen, gingen we de sambaballen maken, even later waren ze vrolijk muziek aan het maken. Toen iedereen klaar was hebben we nog even een spelletje domino gedaan. Ik wilde het eerst niet toegeven maar ik voelde me alweer niet lekker! Die misselijkheid had niets met het eten te maken, dus besloot ik maar weer naar het ziekenhuis te gaan. Toen ik thuis aankwam wilde een man die hier op de mini lodge (plaats waar slapen) werkt perse met me mee naar het ziekenhuis. Ik vond het wel handig want die man praatte met de mensen in het ziekenhuis en ik was ineens veel sneller aan de beurt. Jammer genoeg kreeg ik weer te horen dat het malaria was en dat het binnen drie dagen over zou zijn Ik word hier echt een beetje moedeloos van. Ik had nog maar twee muggenbulten! Dit is toch niet normaal meer! Ik loop ´s avonds gewapend met een spuitbus anti-muggenspray rond. Ik draag een lange broek, vest en sokken, spuit liters deet op mijn lichaam. Als ik ga slapen kijk ik goed of er geen muggen in mijn klamboe zitten en stop ik de zijkanten goed in mijn bed! Wat kan ik nog meer doen?!

De volgende ochtend heb ik dus niet veel uitgevoerd. Ik ging maar onder een mango boom in de zon zitten. De mango’s zijn nu rijp en overal waar je loop zie je kinderen de mango’s uit de bomen halen en opeten. Ze liggen hier ook voor het oprapen dus Teuntje en ik eten ook de hele dag mango’s. Ik heb ook een paar mango’s gezocht en een man die hier werkt zei dat hij wel meer voor me kon zoeken. Even later kwam hij met een hele zak aanzetten. Zo aardig van hem! Teuntje kwam weer terug van het centre na het avondeten ben ik weer vroeg naar bed gegaan.

De volgende dag heb ik het huis een beetje opgeruimd en meer heb ik ook niet gedaan. Ik word echt gek van die Malariaaaah. We hadden aan sister Mary gevraagd of we naar Nairobi toe konden, want we wilden Marloes en Marlon opzoeken (twee meiden die ook van jongeren en missie zijn, die bij een project voor zwangere meisjes zitten. Ze hebben ons ook een keer hier opgezocht). Het duurde nogal lang voordat we wisten of we konden gaan, omdat sister Mary eerst moest overleggen met de sisters in Nairobi. Gelukkig hoorden we ‘s avonds dat we de volgende dag weg konden! (alles gaat hier op het laatste moment) We pakten dus snel onze tas in.

Donderdagochtend stonden we vroeg op om naar het matatu station te gaan. We kozen een matatu naar Nairobi en we konden al snel weg rijden. Eenmaal in Nairobi duurde het even voor we de goede matatu vonden die ons naar Marloes en Marlon kon brengen. Maar gelukkig kwamen we veilig aan. Het was leuk om Marloes en Marlon weer te zien en ze gaven ons een kleine rondleiding door het project. Er zaten een stuk of tien meiden die of zwanger waren of net waren bevallen. Het jongste meisje was pas 10 en al een paar maanden zwanger!! Ik dacht aan de meisjes (kabs) van 10 die ik ken en kon me niet voorstellen dat die zwanger zouden zijn! De meisjes gingen voor ons zingen en we hebben ook nog even een potje bingo gedaan. Daarna hebben we bij Marloes en Marlon nog even cluedo gespeeld en gingen we met een taxi naar Edelvale toe. Dit was een plek waar een school staat en waar ook sisters wonen. We werden hartelijk ontvangen door sister Donatus en we hebben ‘s avonds met alle sisters die in het huis woonden naar storm over paradise gekeken. Dit is een nagesynchroniseerde mexicaanse tv serie, waarin super slecht wordt geacteerd. Ik vond het heel grappig om te zien dat de sisters helemaal met de serie meeleefden.

Vrijdagochtend gingen we na het ontbijt weer naar Marloes en Marlon. We gingen met een matatu, wat op zich al een heel avontuur was, omdat we moesten overstappen op een soort snelweg. Ik vond het echt een wonder dat we het in een keer vonden omdat Nairobi echt heel erg chaotisch en druk is. Toen we bij het project aankwamen hebben we nog een keer met de meiden ontbeten. Ik heb ook wat baby-tjes vastgehouden zo schattig! ‘s Middags maakten we popcorn en keken we met de meisjes naar een film. Aan het eind van de middag gingen we naar huis met een matatu. We moesten weer overstappen bij die snelweg, het is dan de bedoeling dat je de matatu aanhoudt die je wilt hebben (heel handig als al die auto’s voorbij razen). Gelukkig wisten we het nummer en zagen we de goede matatu voorbij komen. Hij zat propvol, maar voor mzungu’s is er natuurlijk altijd plaats! Onderweg stak ik de hele tijd mijn hoofd uit het raam om te kijken of we al bij Edelvale waren. Gelukkig zag ik op tijd dat we uit moesten stappen en we kwamen heelhuids aan. ’s Avonds keken we weer naar Storm over Paradise en het journaal. We zagen dat er rellen uitgebroken waren in het centrum van Nairobi en dat er een aantal mensen gedood waren. De presentatrice van het journaal sloot af met de woorden: ‘We raden u aan om morgen niet naar het centrum van Nairobi te gaan’. Teuntje en ik keken elkaar aan, want dat was dus iets wat we wel van plan waren! We wilden nog naar de Masai markt, en nog wat inkopen doen. Donatus zei dat we dat maar niet moesten doen en het verstandig was om morgen gewoon naar Kitui te gaan.

Zaterdagochtend liepen we over het terrein van Edelvale heen. We zagen de school en de plaats waar de kinderen sliepen. Ineens rende er een meisje keihard op ons af om ons te begroeten. Het was Kininie, een meisje dat op het centre in Kitui zat en naar deze school was gebracht! We vonden het erg leuk om haar weer te zien en ze gaf ons even een rondleiding over het terrein. We zagen toen ook nog twee andere meisjes (Hellen en Mwende) die eveneens op ons af renden om ons te begroeten. Nadat we afscheid hadden genomen, gingen we naar het matatu station van Nairobi toe. Het was gewoon rustig dus hebben we nog even wat boodschappen gedaan voordat we naar huis gingen. De Masai markt hebben we maar overgeslagen. Toen we in Kitui waren merkten we dat het lekker warm was (in Narobi vonden we het namelijk maar koud) ’s Avonds hebben we nog even naar een film gekeken.

De volgende ochtend gingen we naar de kerk. Natuurlijk kwamen we weer te laat, maar dat vinden ze hier niet erg (dat gaan we dus vaker doen). Nadat we ergens hadden ontbeten gingen we weer op huis aan. Ik heb de rest van de dag weer lekker mango’s gegeten onder ‘mijn’ mango boom.

Maandagochtend moesten we lopend naar het centre toe. We konden in de kast met spelletjes een Bingo spel wat we met de kinderen gedaan hebben. Ze vonden het een heel erg leuk spel omdat je er snoepjes mee kon winnen. Laat in de middag bracht sister Mary ons naar huis toe. Ze had een pakketje voor me meegebracht! Er zaten nog allemaal cadeautjes in voor mijn verjaardag en sterretjes voor Nieuwjaar (iets te laat maar dat maakt niet uit). ’s Avonds werd Teuntje heel erg misselijk en kwam haar avondeten er voor de verandering eens uit. Oh, nee hopelijk geen malaria.

Dinsdag werd ik opgehaald door sister Pascal. Teuntje ging naar het ziekenhuis toe. Op het centre waren de kinderen bonen en maïs aan het klaarmaken voor het middageten. Ik ging helpen met aardappels schillen. Er was geen mes meer, dus gaven ze me een lepel (ja, dat gaat goed aardappels schillen met een lepel). Toen iedereen klaar was heb ik met de kinderen weer bingo gespeeld (Ze worden echt helemaal enthousiast van dit spel!) Ondertussen kreeg ik een smsje van Teuntje dat de diagnose inderdaad malaria was (pole). We gingen pas heel laat lunchen. (misschien omdat de jongens die het eten klaar moesten maken, liever bingo wilden doen). Toen iedereen klaar was zei sister Mary dat er een school in de buurt overvallen was. De bewaker was vermoord en een andere bewaker lag in het ziekenhuis. Gelukkig waren de kinderen ongedeerd. Ik vond het echt raar om te horen, want dit was de school waar we Elles lopend naar toe hadden gebracht! (meisje dat ook op het centre zat) Ik reed met sister Pascal en Veronica mee naar de school. Daar hebben we even met de directrice gepraat die nogal aangeslagen was door het hele gebeuren. Ik zag Elles in de les zitten dus ik heb alleen even naar haar kunnen zwaaien.

Woensdag kwam sister Pascal me weer ophalen. Nadat de kinderen klaar waren met hun opruimtaken, heb ik buiten galgje met ze gespeeld. Dit spel kenden ze nog niet maar ze vonden het leuk om te doen. Vooral omdat ze ook snoepjes konden winnen. Het is grappig om buiten spelletjes te doen, want als er een mango uit de boom valt staat iedereen tegelijkertijd op om naar die mango toe te rennen. Nadat we geluncht hadden hebben we weer even bingo gedaan. Ik werd pas laat naar huis toe gebracht maar kwam gelukkig net voor het donker aan.

Donderdag heb ik op het centre eerst even geholpen met bonen pellen. Daarna deden we fruitmix. (een spel wat Kim en Stefanie geïntroduceerd hebben) Ze vonden het erg grappig ze lagen de hele tijd in een deuk. Na de lunch heb ik buiten nog 4 op een rij gespeeld en alle mango’s opgegeten die ik met de kinderen kon vinden. Daarna hebben we nog gedanst, die kinderen kunnen dat echt zo goed! Ik werd uiteraard weer naar huis gebracht door sister Pascal.

Vrijdag is onze rustdag (Teuntje wordt nu eveneens gek van dat rusten) maar ik vond het wel handig om mijn was te doen. s Middags heb ik dit verhaal afgemaakt.

Liefs,
Kavata

Ps: Vanavond gaan we chapati leren maken in de piratenkeuken. (ik ben heel erg benieuwd)
Ps: Het filmpje van mijn ziekenhuis avontuur staat op youtube! Hier is de link:http://www.bjinkenia.hamba.nl/video/watch/1b32a022c52c0c6255c2a32e580be34f
Ps: Bedankt voor mijn verjaardagscadeautjes!!
Ps: Ook bedankt voor de muggenkaart, ik hoop dat hij helpt tegen mijn malaria:-p