Heey allemaal!

Mijn vorige bericht was niet zo heel lang geleden, maar ik zet nu weer een berichtje online voordat ik met Mara (mijn zusje) ga rondreizen en daarna naar huis toe ga! Ik vind het nogal vreemd dat dit mijn laatste berichtje vanuit Kenia zal zijn! Het is raar om iedereen hier achter te laten, maar ik verheug me natuurlijk wel op mijn thuiskomst. Maar voordat ik hier weg ga, vertel ik jullie eerst even over mijn belevenissen van deze week.

Want, omdat alle Nederlanders die hier zitten ook bijna weggaan, hadden we een feestje met als thema proud to be fout. Natuurlijk doste Teuntje en ik ons hiervoor uit in de meest foute kleding die we in huis konden vinden. Dat bleek nog knap moeilijk te zijn. Maar ik vond nog ergens kerstballen die we met kerst hadden gekocht. De beslissing was toen snel gemaakt. Ik ging als kerstboom en Teuntje (met een Unox muts en sjaal) als sneeuwpop.

Het feestje werd erg gezellig en na afloop gingen we nog even naar de Riverside (discoheek) om even op zijn Keniaans te dansen.
De rest van het weekend hebben we voorbereidingen getroffen voor de sportdag die we die woensdag wilden houden. Daarnaast ben ik ook al begonnen met het inpakken van mijn tas (snik, snik). Ik heb toch meer spullen mee dan ik dacht, misschien had ik toch niet zoveel souvenirs moeten kopen. Samen met iemand van de Mini Lodge (plaats waar we slapen) heb ik mijn kleren gewassen. Ik had namelijk wel erg veel vieze kleren en ik had geen zin om dat allemaal zelf te doen. Maar wassen kunnen ze hier als de beste! Om even terug te komen op wat ze hier in de Omo en Arial reclame zeggen. (zie berichtje Malariaaah!) De hardnekkige vlekken gaan er wel uit!
Met de kinderen hebben we deze week een Nederlands liedje geoefend (in de maneschijn). Ze kunnen het al aardig goed en we willen dit gaan zingen als Mara en de ouders en de zus van Teuntje langskomen.
Op woensdag hadden we onze sportdag. We hadden gevraagd aan wat Nederlanders of

ze mee konden helpen en een meisje (Andrea) wilde gelukkig wel mee doen. Toen zuster Pascal ons op kwam halen, laadde we het busje vol met alles wat we nodig hadden voor de sportdag. We reden naar de showground. (groot veld waar de kinderen vaak heen gaan om te spelen) en zette alle spullen klaar. We begonnen de sportdag met een groot gezamenlijk spel genaamd: Hollandse leeuwen. Natuurlijk is het voor de kinderen ietwat moeilijk om Hollandse leeuwen te zeggen. Dus werd het heel origineel turbo, turbo (zie berichtje: nijlpaarden spotten in Kisumu). De kinderen vonden het echt een hilarisch spel en renden zo hard mogelijk om niet gepakt te worden. (Ze kunnen echt zo hard rennen hier!). Daarna werden er groepjes gemaakt en gingen de kinderen met vrolijk gekleurde strepen op hun wangen langs alle spelletjes. We hadden trefbal, voetbal, ballontrappertje en een parcours uitgezet. Hier moesten de kinderen onder andere spijkerpoepen en zaklopen. Vooral de laatste twee spelletjes vonden ze allemaal erg leuk om te doen. Aan het einde van deze leuke dag werd de winnende groep kenbaar gemaakt. Daarna reden we weer in het busje naar huis toe, het was een erg geslaagde dag.
De volgende dag hadden we vrij om ons huisje op te ruimen (en dat was hard nodig ook). We zijn ook even naar de markt geweest om nog wat leuke dingen te kopen om als afscheid aan de kinderen te geven. Natuurlijk kon ik het niet laten om nog even een souvenir te kopen al weet ik niet hoe ik alles mee naar huis zal krijgen. Op vrijdag zijn we naar Nairobi gegaan om daar te overnachten. De volgende dag zouden we Mara namelijk op gaan halen en de ouders en zus van Teunje! De volgende dag stonden we dus vol ongeduld op het vliegveld te wachten om ze op te halen. Ik vond het echt heel leuk om Mara weer te zien! Daarna reden we weer terug naar Kitui, waar we even een rondleiding gaven. Mara keek echt haar ogen uit en merkte allemaal dingen op die ik al lang niet meer zag. We zijn ook met zijn allen naar het centre geweest waar we afscheid hebben genomen van de kinderen. Ons afscheid werd groots gevierd met een lekker feestmaal. Natuurlijk werd er ook gezongen en gedanst voor Mara en de ouders van Teuntje. Het was heel grappig om de kinderen in de maneschijn te horen zingen. Aan het einde gaven we iedereen een cadeautje en was het tijd om weg te gaan. Het voelt echt heel vreemd om weg te gaan en ik ga iedereen zeker missen!! ’s Avonds zijn we nog bij de zusters gaan eten en hebben we ook van hun afscheid genomen.

Om even vanuit het oogpunt van Mara te kijken, heeft ze een lijstje gemaakt van de dingen waar ze erg aan moet wennen hier:
– Dat de plaatselijke bevolking (ook Sanne dus) de hele tijd maar zeurt dat het zo koud is, terwijl het snikheet is hier. (Sommige mensen lopen hier rond met mutsen op!! En ze verkopen hier ook handschoenen!!)
– Dat als je een afspraak maakt met de motortaxi, je geen tijd afspreekt, maar dat je gewoon maar af moet wachten wanneer hij komt.
– Dat Sanne opeens een taal spreekt met de plaatselijke bevolking, waar ik geen touw aan vast kan knopen.
– Dat iedereen Sanne (en mij dus ook want soms denken ze dat ik Sanne ben) Zomaar op straat begroet . En een heel gesprek met haar begint (waar ik dus soms niets van kan verstaan). Als je daarna aan haar vraagt wie dat nou was zegt ze dat ze geen idee heeft.
– Dat iedereen je hier aanstaart alsof je van een andere planeet komt. Als je over straat loopt, roept iedereen mamboezoe ofzo tegen je. En kinderen lopen gewoon een heel stuk achter je aan.
– Dat als je naar het zwembad gaat. Je het beste een rustige dag uit kunt zoeken. (je moet niet gaan als er net een bruiloft gevierd word) Want anders gaat de hele bevolking kijken hoe fantastisch goed je wel niet kan zwemmen. Ze doen het niet eens onopvallend. Ze gaan gewoon naast het zwembad staan en volgen elke beweging die je maakt.
– Dat Sanne opeens heel erg gierig is. Ze kan uren discussiëren met een motortaxi- bestuurder, of hij ons voor 40 of voor 20 eurocent naar onze bestemming brengt.
– Als je op straat loopt, en het lijkt alsof onbekende mensen je willen slaan is dat niet gemeen bedoeld. Het is dan de bedoeling dat je ze een high five geeft. (En het is dan niet handig om verschrikt achteruit te gaan deinzen).
– Dat de mensen hier zo vriendelijk zijn. Iedereen lacht naar je en je voelt je soms net prinses Maxima.

– Waar Mara ook nog wat moeite mee heeft (en wat ze niet uit zichzelf wilt vertellen) Zijn de vieze zwarte op kakkerlak lijkende insecten die hier vrolijk door het huis heen springen.

Nou dit was dan mijn laatste berichtje vanuit Kenia. Nu zijn jullie dus eindelijk verlost van mijn eindeloos lange verhalen. Eerst ga ik nog even met Mara van dit land genieten en dan zal het toch echt tijd zijn om naar huis toe te gaan!

Heel veel liefs,
Kavata

Ps: Mijn camera is stuk gegaan, maar gelukkig heeft Mara er ook een.
Ps: Mara kijkt altijd eerst op de wc of de kust kakkerlakvrij is.